بیشتر مطالبی رو که اینجا می نویسم، برای خودم می نویسم. برای اینکه به خودم یادآوری کنم. برای اینکه احساس می کنم دوست دارم اون چیزی که از ذهنم گذشته رو با دوستان مهربانی که نوشته های من رو می خونن به اشتراک بگذارم.
دوستی با آدمها خیلی با ارزشه. گاهی ما وقت می گذاریم، تلاش می کنیم، و در نهایت موفق می شیم با کسی که حس می کنیم نقاط مشترکی داریم، یک دوستی بی غل و غش و ساده رو به وجود بیاریم. اما یادمون می ره که این دوستی در ادامه نیاز به حفظ کردن داره.
فکر می کنیم اگه اون اعتماد نسبی رو در دل طرف ایجاد کردیم، اگه تونستیم رضایتش رو برای دوست شدن جلب کنیم، همین کافیه و بعد از اینکه اون دوست ما شد، دیگه نیازی نیست مثل قبل محبت کنیم، حرف بزنیم، سوال بپرسیم، هر بار بهش یادآوری کنیم که چه حسی نسبت بهش داریم.
این باعث می شه اون دوستی یواش یواش کمرنگ و کمرنگتر بشه. باعث می شه یه سری افکاری که خیلی هم معلوم نیست درست باشه، توی ذهن طرف مقابل به وجود بیاد.
دوستی مثل کاشتن یک نهاله، مثل جوونه زدن روی شاخه ی یه درخت، مثل غنچه دادن یک گل، به همون اندازه لطیف، زیبا، شادی آور، پر نشاط و پر از حس خوب.
اما اگه مراقب این جوانه تازه نباشیم، اگه باهاش همراهی نکنیم و فکر کنیم که بعد از کاشتن اون، دیگه نیازی به آبیاری و وقت گذاشتن نداره، اون کم کم پژمرده می شه. شاید یه جایی یه زمانی به این حقیقت برسیم که دیگه دیر باشه و اون موقع می فهمیم که همه زحمتایی که اول کار برای ایجاد این پیوند زیبا کشیده بودیم، از بین رفته و شاید برای عمری خودمون رو از نعمت داشتن یه دوست خوب محروم کرده باشیم.
همیشه می گن تا چراغ بنزین ماشینت روشن نشده، بنزین بزن. اون فقط یه هشداره! برای کسی که حواسش نیست بنزینش کم شده.
آدمهایی که عاقلانه تر رفتار می کنن، معمولا قبل از اینکه اون چراغ روشن بشه، یا حداقل قبل از اینکه برای مدت طولانی روشن مونده باشه، بنزین می زنن. غالبا اینطور آدمها به خاطر بنزین نداشتن هیچوقت توی جاده نمی مونن.
چه خوبه که حواسمون بیشتر به این چیزا جمع باشه. اگه وقت نداریم برای دوستانمون صرف کنیم، حداقل لازمه که هر چند وقت یک بار به اونها یادآوری کنیم که هنوز دوستشون داریم، به یادشون هستیم، برامون مهم و ارزشمندند، هنوز همون حس قبلی رو نسبت بهشون داریم، چیزی تغییر نکرده.
فکر نمی کنم دنیا اونقدر به ما زیاد فرصت بده که با هم باشیم. دنیا خیلی کوچیکتر و کوتاهتر از این حرفاست.
تو این لحظه هایی که سالم هستیم، روی پای خودمونیم، کار می کنیم، زندگی می کنیم، با مشکلات می جنگیم و خلاصه هر کسی داره به نحوی زندگیشو می گذرونه، بهتره که فرصت محبت کردن به همدیگه رو از دست ندیم. گاهی به هم یادآوری کنیم که برای همدیگه عزیز هستیم.
این متن رو تقدیم می کنم به همه دوستان خوبم. برای اینکه بهشون یادآوری کنم هر چند که فرصت کمی برای اینکار دارم، اما هنوز مثل قبل برام عزیز و ارزشمند هستند و برای همه شون هر جای این دنیا که باشن آرزوی سلامتی، موفقیت و خوشبختی می کنم.
دوستی با آدمها خیلی با ارزشه. گاهی ما وقت می گذاریم، تلاش می کنیم، و در نهایت موفق می شیم با کسی که حس می کنیم نقاط مشترکی داریم، یک دوستی بی غل و غش و ساده رو به وجود بیاریم. اما یادمون می ره که این دوستی در ادامه نیاز به حفظ کردن داره.
فکر می کنیم اگه اون اعتماد نسبی رو در دل طرف ایجاد کردیم، اگه تونستیم رضایتش رو برای دوست شدن جلب کنیم، همین کافیه و بعد از اینکه اون دوست ما شد، دیگه نیازی نیست مثل قبل محبت کنیم، حرف بزنیم، سوال بپرسیم، هر بار بهش یادآوری کنیم که چه حسی نسبت بهش داریم.
این باعث می شه اون دوستی یواش یواش کمرنگ و کمرنگتر بشه. باعث می شه یه سری افکاری که خیلی هم معلوم نیست درست باشه، توی ذهن طرف مقابل به وجود بیاد.
دوستی مثل کاشتن یک نهاله، مثل جوونه زدن روی شاخه ی یه درخت، مثل غنچه دادن یک گل، به همون اندازه لطیف، زیبا، شادی آور، پر نشاط و پر از حس خوب.
اما اگه مراقب این جوانه تازه نباشیم، اگه باهاش همراهی نکنیم و فکر کنیم که بعد از کاشتن اون، دیگه نیازی به آبیاری و وقت گذاشتن نداره، اون کم کم پژمرده می شه. شاید یه جایی یه زمانی به این حقیقت برسیم که دیگه دیر باشه و اون موقع می فهمیم که همه زحمتایی که اول کار برای ایجاد این پیوند زیبا کشیده بودیم، از بین رفته و شاید برای عمری خودمون رو از نعمت داشتن یه دوست خوب محروم کرده باشیم.
همیشه می گن تا چراغ بنزین ماشینت روشن نشده، بنزین بزن. اون فقط یه هشداره! برای کسی که حواسش نیست بنزینش کم شده.
آدمهایی که عاقلانه تر رفتار می کنن، معمولا قبل از اینکه اون چراغ روشن بشه، یا حداقل قبل از اینکه برای مدت طولانی روشن مونده باشه، بنزین می زنن. غالبا اینطور آدمها به خاطر بنزین نداشتن هیچوقت توی جاده نمی مونن.
چه خوبه که حواسمون بیشتر به این چیزا جمع باشه. اگه وقت نداریم برای دوستانمون صرف کنیم، حداقل لازمه که هر چند وقت یک بار به اونها یادآوری کنیم که هنوز دوستشون داریم، به یادشون هستیم، برامون مهم و ارزشمندند، هنوز همون حس قبلی رو نسبت بهشون داریم، چیزی تغییر نکرده.
فکر نمی کنم دنیا اونقدر به ما زیاد فرصت بده که با هم باشیم. دنیا خیلی کوچیکتر و کوتاهتر از این حرفاست.
تو این لحظه هایی که سالم هستیم، روی پای خودمونیم، کار می کنیم، زندگی می کنیم، با مشکلات می جنگیم و خلاصه هر کسی داره به نحوی زندگیشو می گذرونه، بهتره که فرصت محبت کردن به همدیگه رو از دست ندیم. گاهی به هم یادآوری کنیم که برای همدیگه عزیز هستیم.
این متن رو تقدیم می کنم به همه دوستان خوبم. برای اینکه بهشون یادآوری کنم هر چند که فرصت کمی برای اینکار دارم، اما هنوز مثل قبل برام عزیز و ارزشمند هستند و برای همه شون هر جای این دنیا که باشن آرزوی سلامتی، موفقیت و خوشبختی می کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر