امروز به این فکر می کردم که آیا آدمهایی که روی کره زمین در حال زندگی کردن هستند، روز به روز از هم دورتر می شن یا نزدیکتر؟
به این فکر می کردم که بیشتر بچه هایی که الان به دنیا میان، یا اینکه یه بچه هستند و خواهر و برادر واقعی ندارن و یا نهایتا یه دونه خواهر یا برادر دارن. اما آیا این بچه ها در آینده تنها می مونن؟ یا اینکه شباهتهای بین آدمها می تونه باعث بشه که اونها به اندازه یک خانواده واقعی به هم احساس نزدیکی کنن؟
اون چیزی که تو ذهن منه و حس خودمه، اینه که آدمها لازم نیست واقعا خواهر یا برادر همدیگه باشن. بلکه اونها می تونن یه خانواده برای خودشون انتخاب کنن. این بچه هایی که خواهر و برادر ندارن، آیا می تونن دوست یا دوستانی رو داشته باشن که واقعا مثل یه خواهر یا برادر براشون باشن؟
لزوما دو تا آدمی که توی یه خونواده بزرگ شدن، شبیه هم نیستن، تربیتشون هم فرق می کنه، پس شاید گاهی دو تا آدم که توی دو تا خانواده متفاوت بزرگ شدن بیشتر شبیه هم باشن و بیشتر نسبت به هم احساس نزدیکی داشته باشن.
آیا روزی می رسه که روی این کره خاکی، آدمها اونقدر با هم دوست باشن و صمیمی بشن که دقیقا حس یه خواهر و برادر واقعی رو نسبت به همدیگه پیدا کنن؟ و جای اون رو برای همدیگه پر کنن؟
معتقدم باید جلوی این سرعت رشد جمعیت روی کره زمین را گرفت. پس اگه به سمت این هدف حرکت کنیم، خیلی از آدمها بدون خواهر و برادر می مونن. نهایتا باید یه اتفاقی بیفته که آدمها احساس تنهایی نکنن و اون حس خواهر یا برادر داشتن را تجربه کنن.
چقدر دنیای ما آدمها زیبا بود اگه واقعا این حس رو نسبت به هم داشتیم. اگه واقعا از خوشبختی همدیگه دلشاد می شدیم. اگه واقعا خوبی همدیگه رو می خواستیم.
بهتره بگم چقدر زیبا خواهد بود دنیایی که توش هر کسی بتونه خواهر و برادر خودشو پیدا کنه و با بودن اونها احساس خوشبختی کنه. بدونه کسایی هستن توی این دنیا که اون می تونه به اندازه یه خواهر یا برادر واقعی روشون حساب کنه! نمی دونم شماهایی که اینو می خونید تابحال این حس رو داشتید یا نه، ولی به نظر من واقعا زیباست اگه ما نسبت به آدمهای اطرافمون این نگاه رو داشته باشیم و تا می تونیم به دوستی بین آدمها بیشتر و بیشتر کمک کنیم.
یه نکته مهم برای من اینه که : معمولا آدمها همسرشون رو از خواهر برادرانشون بیشتر دوست دارن! اون حس نزدیکی ای که به همسرشون دارن، به خواهر و برادر ندارن.
پس این نشون می ده که می شه یه آدم غریبه رو مثل خواهر یا برادر دوست داشت. می شه اون رو مثل خواهر یا برادر نداشته دید، شناخت، دوست داشت، براش آرزوی موفقیت و سعادت کرد، می شه یه جاهایی کمکش کرد، می شه روی کمکش حساب کرد، می شه با فکر کردن به وجودش احساس تنهایی نکرد، می شه فرض کرد که خواهری دارم، برادری دارم. حتی اگه تک فرزند باشم...
به امید اون روزهای زیبا....
به این فکر می کردم که بیشتر بچه هایی که الان به دنیا میان، یا اینکه یه بچه هستند و خواهر و برادر واقعی ندارن و یا نهایتا یه دونه خواهر یا برادر دارن. اما آیا این بچه ها در آینده تنها می مونن؟ یا اینکه شباهتهای بین آدمها می تونه باعث بشه که اونها به اندازه یک خانواده واقعی به هم احساس نزدیکی کنن؟
اون چیزی که تو ذهن منه و حس خودمه، اینه که آدمها لازم نیست واقعا خواهر یا برادر همدیگه باشن. بلکه اونها می تونن یه خانواده برای خودشون انتخاب کنن. این بچه هایی که خواهر و برادر ندارن، آیا می تونن دوست یا دوستانی رو داشته باشن که واقعا مثل یه خواهر یا برادر براشون باشن؟
لزوما دو تا آدمی که توی یه خونواده بزرگ شدن، شبیه هم نیستن، تربیتشون هم فرق می کنه، پس شاید گاهی دو تا آدم که توی دو تا خانواده متفاوت بزرگ شدن بیشتر شبیه هم باشن و بیشتر نسبت به هم احساس نزدیکی داشته باشن.
آیا روزی می رسه که روی این کره خاکی، آدمها اونقدر با هم دوست باشن و صمیمی بشن که دقیقا حس یه خواهر و برادر واقعی رو نسبت به همدیگه پیدا کنن؟ و جای اون رو برای همدیگه پر کنن؟
معتقدم باید جلوی این سرعت رشد جمعیت روی کره زمین را گرفت. پس اگه به سمت این هدف حرکت کنیم، خیلی از آدمها بدون خواهر و برادر می مونن. نهایتا باید یه اتفاقی بیفته که آدمها احساس تنهایی نکنن و اون حس خواهر یا برادر داشتن را تجربه کنن.
چقدر دنیای ما آدمها زیبا بود اگه واقعا این حس رو نسبت به هم داشتیم. اگه واقعا از خوشبختی همدیگه دلشاد می شدیم. اگه واقعا خوبی همدیگه رو می خواستیم.
بهتره بگم چقدر زیبا خواهد بود دنیایی که توش هر کسی بتونه خواهر و برادر خودشو پیدا کنه و با بودن اونها احساس خوشبختی کنه. بدونه کسایی هستن توی این دنیا که اون می تونه به اندازه یه خواهر یا برادر واقعی روشون حساب کنه! نمی دونم شماهایی که اینو می خونید تابحال این حس رو داشتید یا نه، ولی به نظر من واقعا زیباست اگه ما نسبت به آدمهای اطرافمون این نگاه رو داشته باشیم و تا می تونیم به دوستی بین آدمها بیشتر و بیشتر کمک کنیم.
یه نکته مهم برای من اینه که : معمولا آدمها همسرشون رو از خواهر برادرانشون بیشتر دوست دارن! اون حس نزدیکی ای که به همسرشون دارن، به خواهر و برادر ندارن.
پس این نشون می ده که می شه یه آدم غریبه رو مثل خواهر یا برادر دوست داشت. می شه اون رو مثل خواهر یا برادر نداشته دید، شناخت، دوست داشت، براش آرزوی موفقیت و سعادت کرد، می شه یه جاهایی کمکش کرد، می شه روی کمکش حساب کرد، می شه با فکر کردن به وجودش احساس تنهایی نکرد، می شه فرض کرد که خواهری دارم، برادری دارم. حتی اگه تک فرزند باشم...
به امید اون روزهای زیبا....
